Tezgahında her zaman ilişik duran tabureyi aldı otur dedi teyze o aslan parçası gelene kadar, kadın sağol evladım dedi oturdu.Eczaneye girdi adam bu ilaçtan var mı dedi… Eczacı evet efendim dedi raftan aynı şişeden bir ilaç aldı verdi. Bu defa acele etmedi adam çünkü karşı kaldırımdaki teyzenin balıkçının taburesinde oturduğunu görmüş rahatlamıştı. İçinden ah be dedi ah yurdum insanı. Verdi ilacı teyzeye bu defa sormadı ne var başka eksiğin diye elini cebine attı ne kadar parası varsa verdi yaşlı kadına öptü elini bindirdi bir dolmuşa evine uğurladı .Kadın dua ediyordu adama ALLAH Razı olsun evladım diye ve ağlıyordu yanağından akan yaşlar o eski pardüsenin omuzlarına düşüyordu ama mutluydu. Adam tam dolmuşa yönelecekken durdu ve balıkçıyla gözgöze geldiler.Bu olaylar olurken balıkların parasını vermeyi unuttmuş dahası tüm parasını yaşlı kadına vermişti. Balıkçı gülümsedi hadi abi uğurlar olsun. Konuşmaya gerek yoktu durum meydandaydı, konuşmadan anlaştılar. İyi akşamlar diledi adam dolmuşa yönelirken güleç bir yüzle ,bir kaç adım daha attı yine durdu. Cebinde ne dolmuşa binecek ne eve ekmek alacak parası vardı.Düşündü şükretti haline zaten şunun şurası evide en fazla yaya olarak 30 dk tutardı.Hafiften bir yağmur çiselemeye başlamıştı. Sakin adımları hızlandı , hızlandı, hızlandı.Köşedeki telefon kulübesinin önünde durdu. Cüzdanından pek fazla kontörü kalmamış telefon kartını çıkardı , çevirdi tuşları kızı çıktı karşısına hadi babacığım neredesin diyordu meraklı meraklı. Adam yavrum dedi geliyorum annene söyle bu akşam balık yiyeceğiz.Kız olur babacığım dedi hadi çabuk gel. Adam tekrar eve yöneldi yağmurda artmıştı. Sıkı sıkı tuttu balık poşetini ,bir eliyle rüzgarda Uçuşan paltosunun yakasını kavradı yürüdü ,yürüdü. Durdu yine kafasını göğe kaldırdı ALLAH’ım dedi sana şükürler olsun. Ne olur Bana bu gücü hep ver diye dua ederken, duygulandı , mahsunlaştı, yanağından akan yaşlar caddelerde akıp giden yağmura karıştı….

HİKAYE 2 – Yalnızlığın Renkleri

Deniz, kasabanın en eski evlerinden birinin en üst katında otururdu. Evi, denize nazır, eski ahşap bir sandık gibiydi. İçinde, geçmişin tozlu anılarıyla dolu, yıpranmış mobilyalar ve sararmış fotoğraflar vardı. Deniz, bu evde yalnız yaşamaya alıştıktan sonra, dışarıdaki dünyanın gürültüsünden uzaklaşmış, kendi iç dünyasına sığınmıştı.

Gençliğinde tutkulu bir aşkı yaşamış, evlenmişti. Fakat hayat, onları farklı yollara sürüklemişti. Eşini kaybettikten sonra, bu ev onun sığınağı olmuştu. Günlerini, eski kitaplarını okuyarak, deniz manzarasını seyrederek ve bahçesindeki birkaç çiçekle ilgilenerek geçirirdi.

Deniz, yalnızlığına rağmen yalnız değildi. Kitaplar, onun en yakın dostlarıydı. Her bir kitap, onu farklı dünyalara götürür, yeni maceralar yaşatır, yeni insanlar tanıştırırdı. Bahçesindeki çiçekler ise ona hayatın devam ettiğini hatırlatırdı. Her bahar, solgunlaşan dalların yeniden yeşermesi, onun içinde de bir umut ışığı yakardı.

Ancak bazen, geceleri, yalnızlık duygusu onu çok bunaltırdı. O zamanlar, penceresinden dışarı bakardı. Karanlıkta parıldayan yıldızlara bakarken, evrenin sonsuzluğunda ne kadar küçük olduğunu hisseder, varoluşun anlamını sorgulardı.

Bir gün, kasabaya yeni bir aile taşındı. Genç bir çift ve küçük bir kız çocukları vardı. Deniz, ilk başta onlardan uzak durmaya çalıştı. Yıllarca süren yalnızlıktan sonra, yeni insanlarla iletişim kurmak zordu. Ancak küçük kız, Deniz’in bahçesindeki çiçeklere hayran kalmıştı. Her gün, Deniz’in evinin önünden geçerken çiçeklere su verir, onunla göz göze gelirdi.

Küçük kızın masumiyeti ve samimiyeti, Deniz’in kalbini yumuşattı. Zamanla, ikili arasında sıcak bir bağ oluştu. Deniz, kıza kitap okur, onunla oyunlar oynardı. Kız da Deniz’e hayatın güzelliklerini yeniden hatırlattı. Deniz, uzun yıllar sonra ilk kez çocuk gülüşüyle tanıştı ve hayatının anlamını yeniden keşfetti.

Deniz, yalnızlığın içinde bile yaşama sevincini korumuştu. Onun hikayesi, yalnızlığın sadece bir durum değil, aynı zamanda bir içsel yolculuk olduğunu gösteriyordu. Ve bu yolculukta, en beklenmedik yerlerde, hayatın güzel sürprizleri bizi bekleyebiliyordu.